drewniane drzwi obite mosiężnymi kolcami

jak arabskie mediny mam w sobie milion zaułków,

a ty trafiłeś od razu. bez przebijania się przez chmury

wyostrzyłeś kolory i zmysły.  na skórze
stają wszystkie włoski niczym niepozorne roślinki.

muszę stąd uciec zanim wąskimi uliczkami
zacznie włóczyć się mgła i oblepiać mury domów.

muszę uciec nim słodycz chwil

osiądzie w gardle cukrową watą.

zegar tyka jak mój puls

szybko odchodzę

od zmysłów.

______

z cyklu Mikrohistorie