czarne perły z zielonym overtonem

Zanurzam się w podwodne przestrzenie,

zatopione Serengeti, gdzie gromady ryb
pasą się między koralowcami.

Na dnie wielkie małże otwierają usta,

żeby połknąć moje sekrety i zamienić w perły,

wyławiane nocą przez hipnotyczny księżyc.

/Iwona Niedopytalska/

koniec mikrohistorii

morze najlepiej brzmi latem

kiedy oddycha błękitem

wyrzucanym rytmicznie na brzeg

jak łowca dźwięków

słucham szeptu fal

wilgoć podpełza do stóp

dziwię się słońcu

że opuszcza to miejsce do jutra

w uścisku kołyszę powietrze

wierząc że  mnie nie zostawi

/Iwona Niedopytalska/

niespiesznie

kilka godzin w pełnym słońcu

wystarczy by tęsknić za nocą

włóczą się za mną twoje oczy

przywierają do ramion

bezszelestnie zsuwają po skórze

zdzierając zapach jak korę

z drzew cynamonowca

ciepły wiatr kołysze biodrami

usypiając czujność

_____

z cyku Mikrohistorie

/Iwona Niedopytalska/

drewniane drzwi obite mosiężnymi kolcami

jak arabskie mediny mam w sobie milion zaułków,

a ty trafiłeś od razu. bez przebijania się przez chmury

wyostrzyłeś kolory i zmysły.  na skórze
stają wszystkie włoski niczym niepozorne roślinki.

muszę stąd uciec zanim wąskimi uliczkami
zacznie włóczyć się mgła i oblepiać mury domów.

muszę uciec nim słodycz chwil

osiądzie w gardle cukrową watą.

zegar tyka jak mój puls

szybko odchodzę

od zmysłów.

______

z cyklu Mikrohistorie

orisue

składam słowa starannie
jak origami
- moje tysiąc żurawi
dla ciebie na szczęście

papierowe fantazje w ukośnych szeregach
donośnym klangorem oznajmiają przylot

rozpieść ciepłem ich skrzydła
zanim opadną przekwitłe

________

orisue - dawna nazwa origami

/Iwona Niedopytalska/

zawieszeni

czasami przychodzi mi do głowy

zbyt wiele myśli na raz

żaluzje jak opuszczone powieki

nie przepuszczają słońca

prześwitującego przez koronki

cisza patrzy w oczy

myślałam że straciłam ciebie
jak niebo błękit kiedy zaciąga się

chmurami

a ty błądzisz po milczących zaułkach

wkładasz do ust różową tabletkę

żeby przyspieszyć tętno

________

z cyklu Mikrohistorie

/Iwona Niedopytalska/

ktoś jest ziemią ktoś jest niebem

kiedyś myślałam, że umiem latać. w powietrzu
unosiły mnie dobre fluidy i wiara w nadzieję.
marzenia  trzepotały jak kolorowe sarongi.

już tu nie mieszkasz.
na spacery chodzę w towarzystwie ciepłych brązów.
nie oddycham chmurami, wciągam w płuca życie
i prawdziwe kłamstwa. wiatr maluje
na kałużach woskowe wzory. zastygają
spojrzenia w dal.

przymierzam mężczyzn jak sukienki z batiku
- żaden nie pasuje do oczu.

/Iwona Niedopytalska/

byle jak najdalej i byle nie w nicość

niby nic się nie zmieniło
a zmieniło się wszystko

w chłodnej ciszy
gwiazdy mrugają pod stopami
błyszczą niczym perły
rzucone przed wieprze

powoli znikasz jak kropka na bieli
wtopiona w ciemność myśli

a wierzyłam że dopełnisz słowa
interpunkcją

chciałam być cieniem

zostałam wędrowcem

/Iwona Niedopytalska/

kluczę

czasami dziczeję i trzeba mnie oswajać

jak świeże krople deszczu na umytej szybie
spływam szybko z pola widzenia
ślizgając się myślami po zimnych piątkach

nie wracam na noc

nie ma mnie w oddechu dnia

rozpoczętym o brzasku wyblakłym pejzażem

nie ma mnie

już tu nie mieszkam

/Iwona Niedopytalska/

kropka

znowu tracę cię z oczu

kiedy jesteś tam

gdzie chmury płyną pod stopami

a nocą oblepia czerń absolutna

dla ciebie chcę być

pieprzykiem na bieli

pęczniejącym punktem

karmionym pragnieniem

małą kropką bez której

nie ma słowa miłość

/Iwona Niedopytalska/