wioska przycupnięta na zboczu
rozkwita kaskadami bugenwilli
różowe powietrze
wdziera się razem z nami
w kamienne uliczki
wąskie jak ucho igielne
wiją się między domami
kradnąc sobie cień
nad głowami
dziko splątane winorośla
i oleandry roztańczone wiatrem
splataj mi włosy kochany
nim zapomnę
jak pleniło się szczęście
na wyspie słońca
/Iwona Niedopytalska/
/Iwona Niedopytalska/
sennymi palcami
włóczysz się
po ciemnych stronach
rozpuszczam włosy
w księżycowym morzu
zanurzając się cała
pod powierzchnią szeptów
słoneczny wiatr uwalnia feromony
ulatujące w słodkie przestrzenie
nad nami drobiny pyłu
i resztki nocnych projekcji
w których uprawialiśmy
sennowłóctwo
/Iwona Niedopytalska/
zanim obedrzesz mnie ze złudzeń
zmąć spokój wieczoru kolekcją kolorowych
chwil. kuriozalna mieszanka lotnych związków
popłynie do niższych pięter. rozchyli płatki
różowej orchidei niebotyczną rozkoszą
zastrzeżoną patentem.
zanim spojrzeniem pourywasz guziki
ułóżmy słowa w miękkie kobierce. uprawiajmy
niecierpliwie śmietankowe peregrynacje
absorbując przestrzeń na ostro.
/Iwona Niedopytalska/
rankiem ubieram nie swoje życie
nie pasuje do paznokci i cieni
pod powiekami przeczekasz do wieczora
kręcę nosem i torebką
wprawiam w ruch tarczę zegara
coraz szybciej
wessana przez wzorce
dopiero nocą wypuszczam powietrze
umieram do świtu
w życiu pożyczonym od nieznajomej
/Iwona Niedopytalska/
czas ma tutaj wolne. obija się, spacerując
sennymi uliczkami albo roztapia w słońcu godziny.
siga, siga* - szepcze do ucha i czeka aż lekki wiatr
poniesie zapach spokoju, z nutą czosnku i oliwy.
domki wspinają się po zboczach, a twoje oczy po piersiach
uwolnionych od konwenansów, falujących niespiesznie
przy każdym ruchu dłoni, które nabierają mezedes*.
karmisz się tym widokiem, popijając winem ze szklanki.
papierowe obrusy, niewzruszone plamami, podrygują
w jednorazowym tańcu. rozmowa płynie w kierunku wieczora.
słowa kołyszą łagodnie niczym łódki zacumowane u nabrzeża.
płynność przenosi się w biodra.
/Iwona Niedopytalska/
_____________
*siga, siga (gr.) – powoli, powoli.
* mezedes – danie „na jeden kęs”.
słońce jest dzisiaj takie czułe
posyła pocałunki
ulotne jak oddech
gdy jesteś blisko
mam w oczach
zieleń leniwej laguny
i piękno pustyni o świcie
w glinianej wiosce lepię
do ciebie zmysły
a ty namiętnie rozbierasz
słowa ze znaczeń
/Iwona Niedopytalska/
już nie wpadamy na siebie
przypadkiem. potykamy się tylko
o spojrzenia rzucane pod nogi.
niewypowiedziane roszczenia
wysychają w ustach jak ślina.
gorycz absyntu miesza się z absurdem.
co ja tu robię?
może po prostu zniknąć
jak chmura. spaść z nieba
na ziemię.
otworzyć przestrzeń
z widokiem na nieskończoność.
/Iwona Niedopytalska/
