zawsze przyciągałam biel

masz w oczach śnieg,

kiedy obejmujesz sześcioramiennymi
kryształkami. niby się kleisz,

ale i tak wszystko zamienia się w szreń.

ranisz dłonie,

chłód rozpuszczasz na ustach.

wlewa się do środka,

pogrążając myśli w milczeniu.

/Iwona Niedopytalska/

słodkie gody

to tylko instynkt

- niewyuczona żądza, która rozsypuje w pył

żelazne zasady. unosi niczym mgła

drobinki bezwstydnej wilgoci,

krążące pomiędzy ciałami.

wrodzona zdolność

zerwana z łańcucha porywem niepokory,

która wzbija substancje lotne

niczym kurz na szutrowych drogach.

między nami ciasno,

nie ma miejsca na przypadkowość.

/Iwona Niedopytalska/

popijamy ponchę

mówisz, że tylko podróż zmienia kąt padania światła,

a wilgoć znad oceanu zmiękcza je i unosi.

chciałabym wpłynąć w twoją koszulę

jak fala w zastygłą lawę. osadzić
w zakamarkach sól i ślizgać się do ostatniej kropli.

wyjść z cienia zalewając słońcem chwile.

pod drzewem jacarandy wciągać lepki smak

przez jedną słomkę.

________

poncha - maderski trunek na bazie bimbru z trzciny
cukrowej z dodatkiem miodu, cytryny i pomarańczy.

wiersz z cyklu: Makaronezja

/Iwona Niedopytalska/

oćma

liczą się tylko błyski

- ulotne nie wiadomo co,

kiedy przestaje działać grawitacja

i tylko chmury gęste

od niedomówień unoszą

tam, gdzie gorączkowo spada się

na drugie ciało.

słodka niepoczytalność bez orzeczenia

o winie. w gładkim szkle

odbita z każdej strony.

niecierpliwym powietrzem

drgająca fatamorgana.

a ty na sen zażywasz noc

i dziwisz się rano, że świat siwieje, gdy śpimy.

rytuał przejścia

od świtu po schyłek tańczę

wokół ciebie i ogniska

w rytm uderzeń bębna

zgodnie z ruchem wskazówek

coraz bardziej czując przyciąganie mroku

biorę głęboki oddech smakując kurz

żar wlewa się do środka

lecz już nie jestem ogniem

jestem węglem

/Iwona Niedopytalska/

bezdeń

kiedy strugałeś mi z kory chybotliwe łódeczki

nie wiedziałam że czas tak szybko zamieni

zieleń w zmęczony brąz

wszystko znika

łagodnie opada w bezdeń

a ja chcę rozsmakować się w sekundach

zanim zmętnieją wspomnienia

i osiągnę posezonowy spokój

/Iwona Niedopytalska/

pua kepalo

morze zagląda przez okno

zapraszając by w cieple powygrzewać smutki

marszczę czoło jak wiatr taflę wody

na błękitnych łąkach pasę oczy

w zacisznej zatoce

niczym zakochana w słońcu bugenwilla

owijam się wokół ciebie i pachnę

nie chcę zdrewnieć przed zimą

______

pua kepalo – bugenwilla, kwitnące pnącze.

/Iwona Niedopytalska/