nieprzenikalny

kiedy milczysz szybciej się zaziębiam.

niewypowiedziane słowa wiszą jak sople

- zamrożone łzy, spływające na pokuszenie

grawitacji. chwieją się na krawędziach.

czy gdybym rzuciła się w dół,

zdążyłabym zastygnąć jak uwięzione krople?

taka cicha noc.

chłód  bezszelestnie wślizguje się w szczeliny,

niczym mróz rozsadza nieskazitelnie brudne myśli.

a ty siedzisz na lodowym tronie

i jednym spojrzeniem zamieniasz szyby w ażurowe klatki.

/Iwona Niedopytalska/

latawce

mówiłeś, że w biegu
puszcza się tylko latawce…

puściłeś mi oczko
w pończosze. płynie

pod górę jak lawa. powoli
tracę zmysły i sukienkę,

kiedy pocałunki przeciekają

przez palce. noc wygląda

z twoich oczu.

/Iwona Niedopytalska/

nocą blednę

plączą się myśli
jak gałęzie drzew
nade mną. oddech nocy,
pełna niepokoju cisza
i wątłe światło
oczu. nie oszukam
siebie. mam coraz mniej.
coraz więcej nagich słów
we mnie. słodki i mroczny,
wilgotny aromat.

/Iwona Niedopytalska/

zanim nas pokryją zmarszczki czasoprzestrzeni

chcę cię poczuć
jak wiatr
w tańczących firankach
zaplątany w słowa

albo jak powietrze
w mokrym zapachu
tyrreńskiego morza

w czasie który przecieka
strużkami przez dłonie
donikąd i znikąd 

wtulona
jak wenus w swojego jowisza
zabłysnę przed świtem

/Iwona Niedopytalska/

jesienny dryf

słońce coraz rzadziej przegląda się w szybach
oświetlając zakamarki wypełnione czekaniem
to się nie wydarzy mruczy uśpiony pokój
zamiatając sny pod dywan liści
wciąż więcej pod nogami
jesień przykleja się do obcasów

zamykam w słoikach tęsknoty
zanim cichym świstem ogłoszą swój odlot
tam gdzie piniowe lasy
i łodzie jak kołyski bujające się cicho

odpływam w te miejsca snujące opowieść
o rozziewanych miasteczkach i słońcu
wylegującym się na mokrej skórze


                   /Iwona Niedopytalska/

(nie)winna

 Kto potrafi smakować, nie pije wina,
lecz kosztuje jego tajemnic.

                                        (Salvador Dali ) 

znów patrzysz pod słońce,  sprawdzając klarowność
sytuacji. jestem czysta, nie ma we mnie ciał obcych.
obwąchujesz bez kręcenia kieliszkiem, ale i tak wzburzasz,
uruchamiając wszystkie zapachy.

nie powinnam być słodka, gorzka ani słona.
bierzesz mnie do ust, gdy nabieram powietrza.
a potem wypluwasz, kończąc degustację.
w smaku jestem winna.

/Iwona Niedopytalska/

gorycz kofeiny z tygielka

wieczorami powietrze oblepia płuca
ceglasta ochra wgryza się w zakamarki
jak wibrujące dźwięki rababy
grasz na moich strunach aż krwawią palce
 
pachniemy dymem
oczyszczającym miasto ze złych dżinów
żar topi skórę gdy otwieramy chwile
rzeźbione w orientalne wzory
 
na krawędziach snów malujesz usta
czerwienią morwy indyjskiej
rozkosz nostalgii wylewa się ze mnie
smutek odpada z twarzy
 
moglibyśmy zostać w tym dziwnym mieście
aż narodzeni z ognia bez dymu poderżną nam gardła
zamiast po prostu zabić wzrokiem

/Iwona Niedopytalska/

rozplątana

odkąd przestałam cię kochać  mam większe oczy,

a w sercu przestrzeń, gdzie senny spokój

kładzie się cieniem w zaułkach.

na języku nie płoną już słowa,

zgasły zalane czerwienią. wina

tylko żal - zbyt szybko spływa po smukłej szyi

butelki.

oddycham ciszą i dymnym zapachem paczuli,

snującym się po domu wśród chwiejnych nastrojów.

sypiamz bezimiennymi obrazami. o brzasku

odchodzą w stronę wątłego światła,

zostawiając na skórze księżyc.


/Iwona Niedopytalska/

w lipcu jest zbyt jasno

dzień jest pełen jaskrawego światła

a ja potrzebuję  ciemności

twoich oczu wędrujących po omacku

w gwiazdozbiory których jeszcze

nie umiemy nazwać

dopiero wtedy rozplączesz język

i pasek sukienki

stając się moją conocnością

/Iwona Niedopytalska/

odlot

już nic
dogasają słowa. za plecami
kawałek nieba i czas,

który wymknął się na chwilę.

myśli zbierają się w szeregi,
by odlecieć na południe.

jak nieme łabędzie
obejmują smutki
na rozpiętość skrzydeł.

/Iwona Niedopytalska/

wyspy leniwe

życie płynąc niespiesznie przecieka

przez palce. sączę poranną kawę

w miejscu, gdzie domy małymi oknami

patrzą na łodzie, które zdają się wisieć

w powietrzu, kołysząc świt
szerokimi biodrami.

pokrzykiwania mew mieszają się

z melodią kutra, rysującego ślad

na błękicie. myśli siadają jak ptaki,

by odpłynąć, zanim słońce utonie

za linią horyzontu.

orzeźwiam twarz i dłonie listkami limonki

zanim przyjdziesz na taras głodny

wewnętrznych podróży.

/Iwona Niedopytalska/

nebbiolo

całujesz i szepczesz, że jestem 

jak miejscowy szczep. na języku
intensywne doznania.

zabarwiam się na różowo

niuansami czerwonych owoców,

zmieszana i zamglona

niczym poranki wokół Tanaro.

kapryśna z ciebie odmiana,

śmiejesz się, spijając rubinowy smak

i pozwalasz dojrzeć w słońcu

Piemontu.

wiesz, że źle znoszę deszczową jesień.

_______

nebbiolo – szczep winorośli z Piemontu.

/Iwona Niedopytalska/

błyski

wstrzymałam oddech,

kiedy dotknąłeś  moich tajemnic.

w powietrzu zawisło niebo,

by po chwili opaść chmurami materii

i rozkołysać biodra na wietrze.

w oczach poświata rozrzuconych gwiazd,

lecz na ich dnie ciemne mgławice,

które pochłoną ciebie

i światło.

/Iwona Niedopytalska/

intensywnie

rozkwitają spojrzenia nieznajomych

którzy szeleszczą słowami

niczym wiatr w koronach drzew

ożywa we mnie owocowy gaj

soczystością pękają usta

obsypana oklaskami

jak oczar żółtym kwieciem

czuję że wracają gorące dni

tylko między nami wciąż pora deszczowa

/Iwona Niedopytalska/

(od)dzielnie

o świcie morze jest łagodne
jak dotyk twojego spojrzenia.

rozlewa się po zatoce

mleczno-kawowym spokojem.

powitalne promienie

zmiękczają kontury szczytów,

których zbocza wślizgują się do wody.

wyrwana z kontekstu

zanurzam głowę w myślach

i stygnę,

a potem snuję się do wieczora  jak dym.

/Iwona Niedopytalska/

na południe od Everestu

znowu odnalazły cię góry. zażywasz bieli

rozsmakowując się w odcieniach.

noc gasi pragnienie, gdy w namiocie z widokiem

na nagie ściany, szepczesz do snu

litanię szczytów.

świt oswoi rozległe przestrzenie

poprzecinane kantami.

oślepione słońcem linie zatracą krzywizny,

ukazując twoją  jasną górę.

/Iwona Niedopytalska/

dzikie magnolie

rzeczywistość zwalnia w powietrzu lekkim

od ciszy. niespiesznie płynie

kiedy wychodzisz z cienia góry,

by podarować mi wszystkie kwiaty Himalajów

i roztargniony uśmiech.

lasy czerwone od rododendronów

zawstydzą moje myśli. opadną

powieki jak płatki sadów
kwitnących w dolinach pod szczytami,

gdy podarujesz.

/Iwona Niedopytalska/

w porze sjesty

po południu morze nasiąknięte słońcem

wylewa się leniwie. ożywione kamyki łaskoczą stopy.

tylko my dwoje.  mrużę oczy, szukając plam

na błękitnym lustrze. odbijają się

jedynie spojrzenia.

ciepła woda otula skórę, gdy zanurzasz się we mnie po brzegi.

/Iwona Niedopytalska/ 

inercja

powietrze gęstnieje od bezruchu

osadza się na ustach

wsączając marazm w chwile

znowu rozwałkowujesz bzdury

a potem nawijasz jak makaron

i masz mnie na widelcu

szukam w słowach ciszy

wyprzedając uśmiechy z wyblakłej kolekcji

oczy wysyłają odpowiedzi na niezadane pytania

/Iwona Niedopytalska/

bez granic

tutaj z sąsiedniego dachu obserwują nas kawki, a nie

zamachowcy. czekają na odpowiedni moment,

żeby sfrunąć po okruchy. z nieba

spadają jeszcze gwiazdy zamiast samolotów.

między piekłem a niebem 

taka mała przestrzeń dla lodowatych tafli,

ślizgających się po przypadkowych osobach.

nieważne kto  –  dziecko z pluszowym misiem,

kobieta w ciąży, mężczyzna z tatuażem

- nienawiść jednakowo uderza w twarz. śmierć

kosi to co zasiano.

nikt nie pamięta, że jutro rodzi się dzisiaj.

/Iwona Niedopytalska/

amplitudy

dalej jest tylko piasek
pomarańczowe morze szafranu
falujące w słońcu południa

szukam nowego kadru
zanim upał wleje się do środka
i rozpłynie w nocy

wszystko jest chwilowe i bezkresne zarazem
nabieramy ciepła żeby za moment
stracić je w pulsowaniu amplit-
ud

/Iwona Niedopytalska/

czterolistne

szczęśliwe kobiety nie palą

wciągają chwile przez różową słomkę

zaciągają pończochy a nie kredyty we frankach

patrzą w obłoki  i nie myślą o deszczu

niedoprane smutki rozwiewa gdzieś wiatr

tylko przed nimi mnożą się na bruku

wychuchane jednogroszówki

mają ciepłe stopy i uda pachnące spełnieniem

w stanikach kołyszą zmrużone spojrzenia

przemykają ulicami w dobrze skrojonym życiu

/Iwona Niedopytalska/ 

nie czuję nas

wieczór oddycha ciężko

poszarpanym zboczem stacza się

do dna morza po szczyptę pieprzu

noc otula nas szczelnie

resztką zmęczonego ciepła

nad głowami czarne latawce

szybują przemierzając wymiary

a my opadamy w ciszy

o świcie wpełza światło 

zatrzymując się na twojej twarzy

masz otwarte oczy

którymi patrzysz w innym kierunku

/Iwona Niedopytalska/

bez upiększeń

na sukience wiosna pęka w szwach jak kasztany

kwitną we włosach pomysły na bliskie podróże
gdzie prohibicja na makijaż

i fryzury  które przemijają z wiatrem

w strefie nabiegania fal woda wnika w skórę

szlifuje słowa w gładkie frazy

podajesz do ust beztroskę o aromacie cynamonu

chociaż na talerzu nasze połamane życiorysy

- kawałki gorzkiej czekolady ze śladową ilością cukru

nocą patrzę jeszcze w oczy niebu

bo wciąż nie wiem kim nie jesteś

/Iwona Niedopytalska/

aż coś się wydarzy

trzeba tylko wyjść na taras
by rozpocząć dzień fotograficznym plenerem
a ty uczysz się na pamięć plam na ścianie
myśląc czy ja też jestem na swoim miejscu
 
a może zniknęłam
jak łódka zacumowana wieczorem
i połknięta o świcie
 
nawet nie pamiętam od kiedy
pocałunki w przeciągu zaczęły smakować wiatrem
powiew zmiótł okruchy trzymane na później
 
słońce wciąż maluje nadzieją ściany domu
ale gdy gaśnie podłoga wpada w dygot 
wiedząc że to co zrobię dzisiaj będzie moim jutrem

/Iwona Niedopytalska/

to co widzisz nie jest tym na co patrzysz

zaopiekuj się sobą,
pachniesz smutkiem, który przysiadł
na ramieniu. maluje oczy przygaszonymi barwami.
kolory ziemi rozpełzają się za horyzont.

przestań wchodzić w stare, wyblakłe pejzaże.
zaraz z drzew wybudzi się wiosna, wybuchnie
zielenią Veronesa, a my wciąż znamy się
tylko z reprodukcji.

mów do mnie, słowami otwierasz przestrzenie.
wyczarowuję z nich niuanse, by się karmić,
kiedy znowu zamilkniesz.

/Iwona Niedopytalska/

jak brzeg i ocean

powiew zmiótł z portu żaglówki,
jest spokojnie i cicho, tylko powietrze gęstnieje
od nadmiaru. wilgoć wsącza się w myśli.

szukam punktu zaczepienia w rozlanej zieleni.
strelicje, jak tropikalne ptaki szykujące się do lotu,
ożywiają nieruchomy pejzaż, w którym brzeg
urywa się gwałtownie przy spotykaniu z oceanem.

już się nie boję. lecę w ramiona niczym wody
dzikiej rzeki spadające na oślep po nagich skałach.

noc naciera z każdej strony. 

_________

z cyklu: Makaronezja

/Iwona Niedopytalska/

ciałokształt

nie pamiętam, kiedy zostałeś moją drugą skórą,
każdego dnia rozwijaną na przedramionach i udach 
jak kwiatowe nuty. przeźroczysty
kładłeś się na miękkich liniach bioder
niczym niewidzialna sukienka dopasowana 
do granic nieprzyzwoitości.

zsuwałeś się powoli aż do stóp cicho,
udając, że cię nie ma.
czasami wpadałeś nagle
za dekolt wieczorową porą,
a wtedy zmierzch i świt przeżywaliśmy
w jednym mrugnięciu.

teraz noc przetyka nam srebrem włosy
i wreszcie dostrzegam twoje lśnienie.


/Iwona Niedopytalska/

do(ni)kąd

niektóre rzeczy nigdy się nie kończą,
a my - skończeni idioci, zapomnieliśmy, 
że życia nie da się wypić jednym haustem,
bo zamąci w głowie.

kocham to piękne słowo,
ale przegrywa ten, kto mówi je pierwszy.
zamykasz mi usta, kiedy bramy miasta
otwieram na oścież, nocami
łapiesz w sny.

zawsze pociągały mnie dzikie bezkresy
i powietrze w ruchu. wiatr wieje tam, gdzie chce,
a ja pragnę przestrzeni jak bezludna droga
prowadząca donikąd.

/Iwona Niedopytalska/

w rozgrzanym powietrzu faluje wyobraźnia

czas ma tutaj wolne. obija się, spacerując

sennymi uliczkami albo roztapia w słońcu godziny.

siga, siga* - szepcze do ucha i czeka aż lekki wiatr

poniesie zapach spokoju, z nutą czosnku i oliwy.

domki wspinają się po zboczach, a twoje oczy po piersiach

uwolnionych od konwenansów, falujących niespiesznie

przy każdym ruchu dłoni, które nabierają mezedes*.

karmisz się tym widokiem, popijając winem ze szklanki.

papierowe obrusy,  niewzruszone plamami,

podrygują w jednorazowym tańcu. rozmowa płynie

w kierunku wieczora. słowa kołyszą łagodnie jak łódki

zacumowane u nabrzeża.

płynność przenosi się w biodra.

_____________

*siga, siga (gr.) – powoli, powoli.

* mezedes – danie „na jeden kęs”.


/Iwona Niedopytalska/

rzeźbisz dziury w skale

pora wynurzyć się z chmur. wąską ścieżką

biegnąca wzdłuż lewad zejść tam, gdzie fale

rozbijają się z hukiem o wulkaniczne urwiska.

grzmisz niczym ocean, uderzając w twarz

poszarpanym słowem, ale już ciebie nie słyszę.

tylko wibrujące powietrze zmusza  myśli do galopu.

kiedyś umiałam usypiać wulkany, ale już mi się nie chce.

i tak znikniemy wkrótce jak lasy deszczowe.

_________

z  cyklu: Makaronezja

/Iwona Niedopytalska/

czas nie istnieje

zegarki roztapiają  się w słońcu południa

na piasek spływają  gorące sekundy

pory dnia wyznaczają odcienie morza

masz w oczach całe niebo  świata

i wolność ptaków  w powietrznych prądach

gdzie zgubiły obrączki i strach przed lataniem

w cieniu rzęs i arganowych drzew

jak złoto Maroka nawilżasz skórę

odczytując  z niej mapę lęków

chowam szczęście przed złym okiem

a ono barwami wykracza za horyzont

morze wzdycha wlewa spokój w duszę

nie mamy czasu na pośpiech

/Iwona Niedopytalska/

zawsze przyciągałam biel

masz w oczach śnieg,

kiedy obejmujesz sześcioramiennymi
kryształkami. niby się kleisz,

ale i tak wszystko zamienia się w szreń.

ranisz dłonie,

chłód rozpuszczasz na ustach.

wlewa się do środka,

pogrążając myśli w milczeniu.

/Iwona Niedopytalska/

słodkie gody

to tylko instynkt

- niewyuczona żądza, która rozsypuje w pył

żelazne zasady. unosi niczym mgła

drobinki bezwstydnej wilgoci,

krążące pomiędzy ciałami.

wrodzona zdolność

zerwana z łańcucha porywem niepokory,

która wzbija substancje lotne

niczym kurz na szutrowych drogach.

między nami ciasno,

nie ma miejsca na przypadkowość.

/Iwona Niedopytalska/

popijamy ponchę

mówisz, że tylko podróż zmienia kąt padania światła,

a wilgoć znad oceanu zmiękcza je i unosi.

chciałabym wpłynąć w twoją koszulę

jak fala w zastygłą lawę. osadzić
w zakamarkach sól i ślizgać się do ostatniej kropli.

wyjść z cienia zalewając słońcem chwile.

pod drzewem jacarandy wciągać lepki smak

przez jedną słomkę.

________

poncha - maderski trunek na bazie bimbru z trzciny
cukrowej z dodatkiem miodu, cytryny i pomarańczy.

wiersz z cyklu: Makaronezja

/Iwona Niedopytalska/

oćma

liczą się tylko błyski

- ulotne nie wiadomo co,

kiedy przestaje działać grawitacja

i tylko chmury gęste

od niedomówień unoszą

tam, gdzie gorączkowo spada się

na drugie ciało.

słodka niepoczytalność bez orzeczenia

o winie. w gładkim szkle

odbita z każdej strony.

niecierpliwym powietrzem

drgająca fatamorgana.

a ty na sen zażywasz noc

i dziwisz się rano, że świat siwieje, gdy śpimy.

rytuał przejścia

od świtu po schyłek tańczę

wokół ciebie i ogniska

w rytm uderzeń bębna

zgodnie z ruchem wskazówek

coraz bardziej czując przyciąganie mroku

biorę głęboki oddech smakując kurz

żar wlewa się do środka

lecz już nie jestem ogniem

jestem węglem

/Iwona Niedopytalska/

bezdeń

kiedy strugałeś mi z kory chybotliwe łódeczki

nie wiedziałam że czas tak szybko zamieni

zieleń w zmęczony brąz

wszystko znika

łagodnie opada w bezdeń

a ja chcę rozsmakować się w sekundach

zanim zmętnieją wspomnienia

i osiągnę posezonowy spokój

/Iwona Niedopytalska/

pua kepalo

morze zagląda przez okno

zapraszając by w cieple powygrzewać smutki

marszczę czoło jak wiatr taflę wody

na błękitnych łąkach pasę oczy

w zacisznej zatoce

niczym zakochana w słońcu bugenwilla

owijam się wokół ciebie i pachnę

nie chcę zdrewnieć przed zimą

______

pua kepalo – bugenwilla, kwitnące pnącze.

/Iwona Niedopytalska/