w porze sjesty

po południu morze nasiąknięte słońcem

wylewa się leniwie. ożywione kamyki łaskoczą stopy.

tylko my dwoje.  mrużę oczy, szukając plam

na błękitnym lustrze. odbijają się

jedynie spojrzenia.

ciepła woda otula skórę, gdy zanurzasz się we mnie po brzegi.

/Iwona Niedopytalska/ 

inercja

powietrze gęstnieje od bezruchu

osadza się na ustach

wsączając marazm w chwile

znowu rozwałkowujesz bzdury

a potem nawijasz jak makaron

i masz mnie na widelcu

szukam w słowach ciszy

wyprzedając uśmiechy z wyblakłej kolekcji

oczy wysyłają odpowiedzi na niezadane pytania

/Iwona Niedopytalska/

bez granic

tutaj z sąsiedniego dachu obserwują nas kawki, a nie

zamachowcy. czekają na odpowiedni moment,

żeby sfrunąć po okruchy. z nieba

spadają jeszcze gwiazdy zamiast samolotów.

między piekłem a niebem 

taka mała przestrzeń dla lodowatych tafli,

ślizgających się po przypadkowych osobach.

nieważne kto  –  dziecko z pluszowym misiem,

kobieta w ciąży, mężczyzna z tatuażem

- nienawiść jednakowo uderza w twarz. śmierć

kosi to co zasiano.

nikt nie pamięta, że jutro rodzi się dzisiaj.

/Iwona Niedopytalska/

amplitudy

dalej jest tylko piasek
pomarańczowe morze szafranu
falujące w słońcu południa

szukam nowego kadru
zanim upał wleje się do środka
i rozpłynie w nocy

wszystko jest chwilowe i bezkresne zarazem
nabieramy ciepła żeby za moment
stracić je w pulsowaniu amplit-
ud

/Iwona Niedopytalska/

czterolistne

szczęśliwe kobiety nie palą

wciągają chwile przez różową słomkę

zaciągają pończochy a nie kredyty we frankach

patrzą w obłoki  i nie myślą o deszczu

niedoprane smutki rozwiewa gdzieś wiatr

tylko przed nimi mnożą się na bruku

wychuchane jednogroszówki

mają ciepłe stopy i uda pachnące spełnieniem

w stanikach kołyszą zmrużone spojrzenia

przemykają ulicami w dobrze skrojonym życiu

/Iwona Niedopytalska/ 

nie czuję nas

wieczór oddycha ciężko

poszarpanym zboczem stacza się

do dna morza po szczyptę pieprzu

noc otula nas szczelnie

resztką zmęczonego ciepła

nad głowami czarne latawce

szybują przemierzając wymiary

a my opadamy w ciszy

o świcie wpełza światło 

zatrzymując się na twojej twarzy

masz otwarte oczy

którymi patrzysz w innym kierunku

/Iwona Niedopytalska/

bez upiększeń

na sukience wiosna pęka w szwach jak kasztany

kwitną we włosach pomysły na bliskie podróże
gdzie prohibicja na makijaż

i fryzury  które przemijają z wiatrem

w strefie nabiegania fal woda wnika w skórę

szlifuje słowa w gładkie frazy

podajesz do ust beztroskę o aromacie cynamonu

chociaż na talerzu nasze połamane życiorysy

- kawałki gorzkiej czekolady ze śladową ilością cukru

nocą patrzę jeszcze w oczy niebu

bo wciąż nie wiem kim nie jesteś

/Iwona Niedopytalska/

aż coś się wydarzy

trzeba tylko wyjść na taras
by rozpocząć dzień fotograficznym plenerem
a ty uczysz się na pamięć plam na ścianie
myśląc czy ja też jestem na swoim miejscu
 
a może zniknęłam
jak łódka zacumowana wieczorem
i połknięta o świcie
 
nawet nie pamiętam od kiedy
pocałunki w przeciągu zaczęły smakować wiatrem
powiew zmiótł okruchy trzymane na później
 
słońce wciąż maluje nadzieją ściany domu
ale gdy gaśnie podłoga wpada w dygot 
wiedząc że to co zrobię dzisiaj będzie moim jutrem

/Iwona Niedopytalska/

to co widzisz nie jest tym na co patrzysz

zaopiekuj się sobą,
pachniesz smutkiem, który przysiadł
na ramieniu. maluje oczy przygaszonymi barwami.
kolory ziemi rozpełzają się za horyzont.

przestań wchodzić w stare, wyblakłe pejzaże.
zaraz z drzew wybudzi się wiosna, wybuchnie
zielenią Veronesa, a my wciąż znamy się
tylko z reprodukcji.

mów do mnie, słowami otwierasz przestrzenie.
wyczarowuję z nich niuanse, by się karmić,
kiedy znowu zamilkniesz.

/Iwona Niedopytalska/

jak brzeg i ocean

powiew zmiótł z portu żaglówki,
jest spokojnie i cicho, tylko powietrze gęstnieje
od nadmiaru. wilgoć wsącza się w myśli.

szukam punktu zaczepienia w rozlanej zieleni.
strelicje, jak tropikalne ptaki szykujące się do lotu,
ożywiają nieruchomy pejzaż, w którym brzeg
urywa się gwałtownie przy spotykaniu z oceanem.

już się nie boję. lecę w ramiona niczym wody
dzikiej rzeki spadające na oślep po nagich skałach.

noc naciera z każdej strony. 

_________

z cyklu: Makaronezja

/Iwona Niedopytalska/

ciałokształt

nie pamiętam, kiedy zostałeś moją drugą skórą,
każdego dnia rozwijaną na przedramionach i udach 
jak kwiatowe nuty. przeźroczysty
kładłeś się na miękkich liniach bioder
niczym niewidzialna sukienka dopasowana 
do granic nieprzyzwoitości.

zsuwałeś się powoli aż do stóp cicho,
udając, że cię nie ma.
czasami wpadałeś nagle
za dekolt wieczorową porą,
a wtedy zmierzch i świt przeżywaliśmy
w jednym mrugnięciu.

teraz noc przetyka nam srebrem włosy
i wreszcie dostrzegam twoje lśnienie.


/Iwona Niedopytalska/

do(ni)kąd

niektóre rzeczy nigdy się nie kończą,
a my - skończeni idioci, zapomnieliśmy, 
że życia nie da się wypić jednym haustem,
bo zamąci w głowie.

kocham to piękne słowo,
ale przegrywa ten, kto mówi je pierwszy.
zamykasz mi usta, kiedy bramy miasta
otwieram na oścież, nocami
łapiesz w sny.

zawsze pociągały mnie dzikie bezkresy
i powietrze w ruchu. wiatr wieje tam, gdzie chce,
a ja pragnę przestrzeni jak bezludna droga
prowadząca donikąd.

/Iwona Niedopytalska/

w rozgrzanym powietrzu faluje wyobraźnia

czas ma tutaj wolne. obija się, spacerując

sennymi uliczkami albo roztapia w słońcu godziny.

siga, siga* - szepcze do ucha i czeka aż lekki wiatr

poniesie zapach spokoju, z nutą czosnku i oliwy.

domki wspinają się po zboczach, a twoje oczy po piersiach

uwolnionych od konwenansów, falujących niespiesznie

przy każdym ruchu dłoni, które nabierają mezedes*.

karmisz się tym widokiem, popijając winem ze szklanki.

papierowe obrusy,  niewzruszone plamami,

podrygują w jednorazowym tańcu. rozmowa płynie

w kierunku wieczora. słowa kołyszą łagodnie jak łódki

zacumowane u nabrzeża.

płynność przenosi się w biodra.

_____________

*siga, siga (gr.) – powoli, powoli.

* mezedes – danie „na jeden kęs”.


/Iwona Niedopytalska/

rzeźbisz dziury w skale

pora wynurzyć się z chmur. wąską ścieżką

biegnąca wzdłuż lewad zejść tam, gdzie fale

rozbijają się z hukiem o wulkaniczne urwiska.

grzmisz niczym ocean, uderzając w twarz

poszarpanym słowem, ale już ciebie nie słyszę.

tylko wibrujące powietrze zmusza  myśli do galopu.

kiedyś umiałam usypiać wulkany, ale już mi się nie chce.

i tak znikniemy wkrótce jak lasy deszczowe.

_________

z  cyklu: Makaronezja

/Iwona Niedopytalska/

czas nie istnieje

zegarki roztapiają  się w słońcu południa

na piasek spływają  gorące sekundy

pory dnia wyznaczają odcienie morza

masz w oczach całe niebo  świata

i wolność ptaków  w powietrznych prądach

gdzie zgubiły obrączki i strach przed lataniem

w cieniu rzęs i arganowych drzew

jak złoto Maroka nawilżasz skórę

odczytując  z niej mapę lęków

chowam szczęście przed złym okiem

a ono barwami wykracza za horyzont

morze wzdycha wlewa spokój w duszę

nie mamy czasu na pośpiech

/Iwona Niedopytalska/