rozplątana

odkąd przestałam cię kochać  mam większe oczy,

a w sercu przestrzeń, gdzie senny spokój

kładzie się cieniem w zaułkach.

na języku nie płoną już słowa,

zgasły zalane czerwienią. wina

tylko żal - zbyt szybko spływa po smukłej szyi

butelki.

oddycham ciszą i dymnym zapachem paczuli,

snującym się po domu wśród chwiejnych nastrojów.

sypiamz bezimiennymi obrazami. o brzasku

odchodzą w stronę wątłego światła,

zostawiając na skórze księżyc.


/Iwona Niedopytalska/

w lipcu jest zbyt jasno

dzień jest pełen jaskrawego światła

a ja potrzebuję  ciemności

twoich oczu wędrujących po omacku

w gwiazdozbiory których jeszcze

nie umiemy nazwać

dopiero wtedy rozplączesz język

i pasek sukienki

stając się moją conocnością

/Iwona Niedopytalska/

odlot

już nic
dogasają słowa. za plecami
kawałek nieba i czas,

który wymknął się na chwilę.

myśli zbierają się w szeregi,
by odlecieć na południe.

jak nieme łabędzie
obejmują smutki
na rozpiętość skrzydeł.

/Iwona Niedopytalska/