to co widzisz nie jest tym na co patrzysz

zaopiekuj się sobą,
pachniesz smutkiem, który przysiadł
na ramieniu. maluje oczy przygaszonymi barwami.
kolory ziemi rozpełzają się za horyzont.

przestań wchodzić w stare, wyblakłe pejzaże.
zaraz z drzew wybudzi się wiosna, wybuchnie
zielenią Veronesa, a my wciąż znamy się
tylko z reprodukcji.

mów do mnie, słowami otwierasz przestrzenie.
wyczarowuję z nich niuanse, by się karmić,
kiedy znowu zamilkniesz.

/Iwona Niedopytalska/